Ze keek naar het rekje met kledingstukken in de winkel die ik voor haar had laten weghangen. ‘Ik ken je inmiddels Judith, dus ik ga alles aantrekken, maar ik weet het niet. Ik ben niet zo van de prints. En die kleur rood, nou, dat vind ik spannend.’
Ze probeerde haar gezicht neutraal te houden, maar ik kon zien dat de stress toesloeg. ‘Komt goed’, zei ik, ‘we gaan rustig alles passen en je hoeft niets te kopen waar je twijfel over hebt.’
Toen ze een bloes met print aanhad, keek ze verrast. ‘Oh, deze print is eigenlijk wel leuk. Goh, ik had nooit gedacht dat ik dat kon hebben. Maar het doet wat met me. Ik wordt er blij van.’
Ik zag haar gezicht ontspannen. Nu vond ze het wel leuk om ook de andere stukken op het rek te passen. Ze werd steeds enthousiaster over haar nieuwe look en ik zag dat ze meer rechtop ging staan en van spiegel naar spiegel liep om zichzelf te bekijken. Nadat we bijna alles hadden gepast, zei ik: ‘pas nu voor de gein ook nog even die rode outfit.’ ‘Oke’, zei ze, ‘ik ben nu ook wel heel nieuwsgierig’.
Ze kwam het pashokje uit en keek naar zichzelf in de spiegel. En toen kwamen de tranen.
‘Ik wist niet dat ik dit kon zijn’, zei ze. ‘Jij kun mij zien op een manier die ik zelf niet voor mogelijk had gehouden. Maar nu zie ik het zelf ook.’
De ontroering sloeg bij mij ook toe. Ik voelde me intens dankbaar dat ik een compleet nieuwe kant van haar naar buiten had kunnen halen. De grotere versie van haar die ze zelf wel voelde, maar nog nooit zo had gezien. Dat is de impact die ik met kleding kan bewerkstelligen.
Hoe is dat bij jou? Als jij in de spiegel kijkt, wat zie je dan? Voel je dat je kledingstijl recht doet aan de vrouw en professional die je nu bent? Of voel je dat je uit je kledingstijl bent gegroeid? Laat je het me weten in een reactie?
